płaszczyzną sieciową
Encyklopedia PWN
krystalografia rentgenowska, rentgenografia,
dział krystalografii obejmujący metody badania monokryształów i ciał polikrystalicznych wykorzystujące dyfrakcję promieni rentgenowskich na sieciach przestrzennych kryształów (dyfrakcja fal).
kryształ
ciało w stałym stanie skupienia, o prawidłowej budowie wewnętrznej, ograniczone naturalnymi płaskimi ścianami, tworzącymi wypukły wielościan (krystalograficzne postacie).
[gr. krýstallos],
Debye’a–Scherrera–Hulla metoda
jedna z metod krystalografii rentgenowskiej.
[m. debaja szerera hala],
epitaksja
ukierunkowany wzrost monokryształu jednej substancji na ścianie monokryształu innej substancji;
[gr.],
goniometr
krystal. przyrząd służący do pomiaru kątów między ścianami kryształu (g. kontaktowy, g. refleksyjny) oraz do rejestracji rentgenowskich obrazów dyfrakcyjnych monokryształów i ciał polikrystalicznych (g. rentgenowskie).
[gr. gōnía ‘kąt’, metréō ‘mierzę’],
zdolność kryształów niektórych substancji (np. łyszczyków, soli kamiennej) do pękania (np. pod wpływem uderzenia, nacisku, zmian temperatury) wzdłuż tzw. płaszczyzn łupliwości;
